Χωρίς αίμα

·         Συγγραφέας: Αλεσάντρο Μπαρίκο

·         Εκδότης: Πατάκης

·         Αριθμός Σελίδων: 94

·         Έτος Έκδοσης: 10-2005

Από την περιγραφή του βιβλίου…. Στο ξάγναντο, το παλιό υποστατικό του Μάτο Ρούτο στεκόταν σβηστό, λαξεμένο σε μαύρο φόντο, κόντρα στο φως του δειλινού. Μοναδικό στίγμα στο αδειανό περίγραμμα του κάμπου. Οι τέσσερις άντρες έφτασαν με μια παλιά Μερσεντές. Ο δρόμος ήταν σκαμμένος και ξερός -ένας φτωχός αγροτικός δρόμος. Από το υποστατικό, ο Μαουέλ Ρόκα τους είδε. Πλησίασε στο παράθυρο. Πρώτα είδε τη στήλη της σκόνης να υψώνεται πάνω από τις κορφές του καλαμποκιού. Ύστερα άκουσε τον ήχο της μηχανής. Κανένας δεν είχε πια αυτοκίνητο σ εκείνα τα μέρη. Ο Μανουέλ Ρόκα το ήξερε αυτό. Είδε τη Μερσεντές να ξεμυτίζει στο βάθος κι έπειτα να εξαφανίζεται πίσω από μια αράδα βελανιδιές. Ύστερα έπαψε να κοιτάζει. Στράφηκε προς το τραπέζι κι ακούμπησε το χέρι του στο κεφάλι της κόρης. Σήκω, της είπε. Πήρε ένα κλειδί από την τσέπη, το απίθωσε στο τραπέζι κι έκανε ένα νεύμα στο γιο. Αμέσως, είπε το αγόρι. Ήταν παιδιά, δύο παιδάκια Ο Βασίλης Κομπογιάννης έγραψε για το βιβλίο στην εφημερίδα www.universitypress.gr.... Πολλά βιβλία όταν μ ε τ α φ έ ρ ο ν τ α ι στις χλιδάτες αίθουσες των multiplex cinema χάνουν πολύ από την μαγεία τους. Τα παραδείγματα αφθονούν με χαρακτηριστικό το αριστούργημα του Μάρκες "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας". Όλες οι λέξεις και ο συνδυασμός τους δεν γίνονται εικόνες. Όπως δεν μπορούν να γίνουν εικόνες και να αποτυπωθούν σε φιλμ πολλές από τις εικόνες των βιβλίων του Μπαρίκκο. Αυτό το μήνα σας παρουσιάζω το βιβλίο του "Χωρίς αίμα" από τις εκδόσεις Πατάκη. Η ιστορία είναι όπως όλες του συγγραφέα, ακροβασία ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη. Σίγουρα σε τεντωμένο σχοινί. Ένα τεντωμένο σχοινί που οι ήρωες του καλούνται να διαβούν. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος: Κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών ενός πολέμου, η μικρή Νίνα βλέπει να σκοτώνουν τον πατέρα και τον αδερφό της τέσσερις άντρες. Η ίδια σώνεται χάρη στην μεγαλοψυχία του ενός που δεν προδίδει πως την είδε να κρύβεται. Μια ανέλπιστη πράξη καλοσύνης, μια σιωπή που απλώθηκε και πήρε τα λόγια μαζί της. Από αυτή τη σκηνή ξεκινά η ιστορία, στη δεύτερη σκηνή μία κοπέλα μιλά με ένα λαχειοπώλη. Την τρίτη την κρατάω για έκπληξη. Η ηθική, το παρελθόν (αλήθεια ποιό είναι το παρελθόν μας; αυτό που βιώσαμε ή αυτό που μας είπαν οι άλλοι πως βιώσαμε;) και το παρόν έρχονται αντιμέτωπα με την ιδεολογία, την ανθρωπιά και την εκδίκηση. Οι παλιοί λογαριασμοί ανοίγουν ξανά. Αν ποτέ έκλεισαν! Και αυτή τη φορά το κοριτσάκι μεγάλωσε. Και ψάχνει τις απαντήσεις που τόσο της λείπουν. Είναι το τρίτο βιβλίο που διαβάζω του ίδιου συγγραφέα, μετά το "Μετάξι" και τον "Ωκεανό", και ομολογώ πως κάθε φορά καταφέρνει να με εκπλήσσει ευχάριστα με την φρεσκάδα του λόγου και της μυθοπλασίας του. Οι ήρωες του είναι πάντα τόσο ανθρώπινοι αλλά και τόσο ήρωες που ενώ είμαι σίγουρος πως η όλη ιστορία μπορεί να είναι αληθινή πάντα κάνω λάθος. Η λιτότητα της περιγραφής και η συντομία του στις παρουσιάσεις ανθρώπων και στιγμών είναι σπάνιες αρετές. Χωρίς αμφιβολία, ο Μπαρίκκο καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό με έναν μαγικό και ιδιαίτερο τρόπο, την καταγραφή εκείνων των στιγμών όπου η απλή κίνηση αποκτά το πραγματικό συμβολικό της νόημα. Κάθε στιγμή. Και κάπως έτσι απολαμβάνω τις λέξεις να αποκαλύπτουν τις εικόνες, κάθε στιγμή. Καλό ταξίδι!