«Μας περισσεύουν συνθήματα, λείπουν τα επιχειρήματα»
Η Σοφία Νικολαΐδου, με αφορμή το νέο της βιβλίο, μιλάει στον Κώστα Κατσουλάρηγια το πώς η Ιστορία εισβάλλει στη ζωή μας.
Με το νέο της βιβλίο η Σοφία Νικολαΐδου κάνει ένα σημαντικό βήμα συγγραφικής ωριμότητας.
Έπειτα από δύο συλλογές διηγημάτων, δύο μυθιστορήματα, μεταφράσεις αρχαίων τραγωδιών, μια μελέτη για το διαδίκτυο κ.ά., συγκεντρώνει όλες τις μέχρι τώρα αρετές της (δυνατή γλώσσα, ρυθμό, άποψη, εναλλαγές ύφους) στην υπηρεσία ενός σαφώς μεγαλύτερου θέματος. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο υψηλής στόχευσης, το οποίο πετυχαίνει σε όλα τα στοιχήματα που θέτει, και κυρίως στο πιο δύσκολο: Να δώσει φωνή στη γενιά της (τους σημερινούς σαραντάρηδες), χωρίς να την «καπελώνει». Ίσως, αυτό άλλωστε να είναι ένα από τα θετικά γνωρίσματα της γενιάς της…Με το καινούργιο σου βιβλίο η Ιστορία εισβάλλει στην πεζογραφία σου. Πώς κι έτσι; Ανήκεις σε μια γενιά που, υποτίθεται, τα είχε αφήσει όλα αυτά πίσω της.
Δεν είναι η πρώτη φορά που με απασχολεί η Ιστορία. Στον «Πλανήτη Πρέσπα» χρησιμοποίησα ως αφηγηματικό υλικό θέματα βυζαντινής Ιστορίας. Στο «Απόψε δεν έχουμε φίλους» η σύγχρονη Ιστορία παίρνει παραμάζωμα τη ζωή των ηρώων. Ξέρω ότι ο όρος «γενιά» βολεύει τις ταξινομήσεις, όμως οι συγγραφείς συνομιλούν μεταξύ τους με βάση τις εκλεκτικές τους συγγένειες και όχι τη χρονολογία γέννησης. Πάντως, για να απαντήσω ευθέως στο ερώτημα, η συγγραφική γενιά που αναφέρεις σαραντάρισε. Και πιστεύω πως δεν κοιτάζει μόνο ευθεία μπροστά, αλλά γυρίζει και πίσω, για να προσδιορίσει τον εαυτό της και να εννοήσει τον κόσμο.
Όταν γνωρίζεις την ιστορία ενός τόπου, το βλέμμα σου αποκτά βάθος και προοπτική
Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται σε τρεις διαφορετικές ιστορικές στιγμές. Τι τις συνδέει;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου