Το τοπίο είναι σπαρμένο με αφίσες που μιλάνε για την οικονομική κρίση την οποία προκάλεσαν οι πλουτοκράτες: «Κρίση; Αγόραζε! Μην είσαι βλάκας!», «Γλίτωσε απ’ την κρίση επενδύοντας σε τρόφιμα – πάντα θα υπάρχει πείνα στον κόσμο», «Κρίση; Όμορφα κορίτσια χαρίζουν εγγυημένο ταντρικό μασάζ». Παραδέχομαι ότι το θέμα μ’ απασχολεί, κι αμέσως αρχίζω να σκέφτομαι την κρίση.
Στο Σαν Αμπρόσιο ντε Λινάρες κάνω μια στάση σε μια καφετέρια πάνω στον αυτοκινητόδρομο: η ψιθυριστή φωνή της Κάρλας Μπρούνι τραγουδάει κάτι για κάποιον Ραφαέλ, κι εγώ παραγγέλνω μια μπριζόλα και δύο αβγά μάτια. Ρωτάω τον σερβιτόρο τι λέει για την κρίση, κι εκείνος μου απαντά ότι έχει αποθέσει όλες του τις ελπίδες στον Ομπάμα. Τον ρωτάω γιατί, και η απάντησή του δεν είναι μόνο προφανής, αλλά και ανησυχητική: «Γιατί είναι μαύρος, και οι μαύροι ζούσαν πάντα σε κρίση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου