Κλισέ γονέων παιδεύουσι τέκνα

Συγγραφέας: Αντωνάκη Ντέπη

Εκδότης: Θαλασσί Εκδόσεις

Αριθμός Σελίδων: 96

Έτος Έκδοσης: 07-2010 Φράσεις χιλιοακουσμένες από τα στόματα γονέων. Φράσεις που προκαλούν «μικρούς νευρικούς κλονισμούς» στα παιδιά. Φράσεις-κλισέ για την αγωνία της συνύπαρξης, την πορεία της οικογένειας, τη μεταλαμπάδευση αξιών, κοινωνικών απόψεων, τρόπων αντιμετώπισης της ζωής… Όχι πάντοτε εύστοχα, όμως. Ούτε βεβαίως κι αποδοτικά: οι γονείς προσπαθούν να συμβουλεύσουν, να επιβληθούν, να εμπιστευτούν τα παιδιά τους (όποιας ηλικίας κι αν είναι…), ενώ εκείνα παράλληλα επιδιώκουν αενάως να «κάνουν το δικό τους», να ανακαλύψουν τον κόσμο μέσα από τη δική τους ματιά, να καταφέρουν να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους χωρίς τις γονεϊκές παραινέσεις. Με ή χωρίς υπερβολή, και από τις δύο πλευρές. Οι σύντομες ιστορίες που αφηγείται η Ντέπη Αντωνάκη περιέχουν τη χιουμοριστική διάθεση σε ικανές ποσότητες. Το ζητούμενο είναι ένα: η αποτύπωση αυτής της γλυκιάς νοσταλγίας από τα παιδικά χρόνια, η ορθότητα της τρυφερότητας αλλά και ο ανορθολογισμός του νεποτισμού. Κοινός παρονομαστής, η ελληνική κοινωνία προηγούμενων δεκαετιών όπου «φωτογραφίζονται» κοινοί τόποι («μην αργήσεις να γυρίζεις στο σπίτι το βράδυ…», «ήρθες για τις γιορτές μα δεν σε είδαμε καθόλου…», «ποιος είναι αυτός ο φίλος σου;…», «εάν θελήσεις να καπνίσεις, θα σου προσφέρω εγώ το πρώτο τσιγάρο…» κ.ά.) αλλά και σημάδια μιας πραγματικότητας διαχρονικής, επανερχόμενης, επαναλαμβανόμενης από γενιά σε γενιά. Στο τέλος, και μέσα από τα σκίτσα που συνοδεύουν την κάθε ιστορία ξεχωριστά (σχεδιασμός: Βαγγέλης Σωτηρίου), είναι αδύνατον κανείς να μην αναγνωρίσει ανάλογες προσωπικές σκηνές οικογενειακών διαλόγων που θα του προκαλέσουν το χαμόγελο, το ξεδίπλωμα μιας μεγάλης σειράς αναμνήσεων, την ανασκόπηση, εν τέλει, που βοηθάει το παρόν και προσδιορίζει το μέλλον… Κάποιοι γονείς, μόλις φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, αναρωτιούνται αν υπάρχουν οδηγίες χρήσεως ή ένα εγχειρίδιο τέλος πάντων, που θα τους βοηθήσει να το «λειτουργήσουν». Πολλά παιδιά, όσο μεγαλώνουν, αναρωτιούνται, αν υπάρχει ένας κρυφός οδηγός, τον οποίον συμβουλεύονται οι γονείς ανά τον κόσμο, με κλισέ φράσεις γονέων προς τα παιδιά τους. Μετά από συζητήσεις με άλλους συνομήλικούς μου καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι σίγουρα υπάρχει κάποια «Κρυφή Αδελφότητα Γονέων». Πρόκειται για ένα τόσο ανεξήγητο φαινόμενο όσο και τα ΑΤΙΑ. Ο παρακάτω διάλογος ίσως κάτι να σας θυμίζει… «Ούτε ένα τηλεφώνημα στους γονείς; Να δείτε ζούνε ή πέθαναν; Έχεις έναν πατέρα και μία μητέρα.» -«Μα, από την τελευταία φορά που μιλήσαμε μεσολάβησαν δυο μέρες μόνο» απαντάς εσύ. -«Ναι, αλλά σε δυο μέρες ποιος ζει ποιος πεθαίνει» εισπράττεις το ατράνταχτο επιχείρημα της μαμάς. -«Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα» λες εσύ. -«Την ίδια ηλικία έχουμε;» σε επαναφέρει στη «σκληρή» της πραγματικότητα η μητέρα. -«Όχι, η αλήθεια να λέγεται. Καλά και αφού ήθελες τόσο πολύ να μιλήσουμε, γιατί δεν έπαιρνες εσύ;» λες αφελώς εσύ. -«Τα παιδιά παίρνουν τους γονείς, όχι οι γονείς τα παιδιά» σε αποστομώνει. -«Μπα! Και πού είναι αυτό γραμμένο;» σχεδόν αυθαδιάζεις. -«Οι μικροί παίρνουν τους μεγάλους» βάζει τάξη στην κουβέντα η μητέρα. -«Ε, καλά! Κλείσε, να σε πάρω εγώ» προτείνεις. http://www.biblioasi.gr/product_info.php?products_id=169846